-Biedna Starmie...-powiedziałam poprzedzając to słowem 'aha'. Mam nadzieję, że wszystko będzie w porządku.-dodałam po czym usiadłam na łóżku obok Chilarmy, która już dawno słodko spała. Pogłaskałam ją po czym zaczęłam zastanawiać się nad swoją Poke-przyszłością. Do tej pory stoczyłam jedną, jedyną walkę a Puruiru i Chilarmy same się do mnie dołączyły. Martwiłam się także o Ivysaura, który poprzez szybką ewolucję przestał mnie słuchać.

Czym prędzej zerwalam się i podbieglam do okna. Nie mogłam przepuścić okazji aby zobaczyć legendarnego Pokemona. Gdy tak o mało nie zabiłam się przez jakiś przedmiot leżący na podłodzę westchnęłam:
-Jest na prawdę wielka! I... piękna. Niestety muszę przyznać rację, że głupia.

-Skąd masz taką pewność, że każdy? I dlaczego tak myślisz? - zapytałam podejrzewając czy ludzie uważają, że legendarne Pokemony są 'lepsze' od tych 'zwyczajnych'.

-Sama nie wiem. Nie zależy mi aż tak na tym czy mój Pokemon będzie najpotężniejszym i najsilniejszym, czy też nie. Powiem, że mi jest to obojętne, ale na pewno z tego powodu nikomu nie zrobiłabym krzywdy, jak to powiedziałeś wcześniej. Ciebie widać nie zainteresowały by legendarne Pokemony. Mylę się?

-On na prawdę jest jakiś dziwny.-to była pierwsza myśl po tym co powiedział. Następnie znów w mileczeniu usiadłam na łóżku, po czym pomyślałam, że być może Arceus zabił jego rodziców. Postanowiłam się tego dowiedzieć. Wstałam z łóżka i usiadłam obok niego, po czym zapytałam:
-Powiesz mi co takiego zrobił twoim rodzicom? To chyba coś bardzo złego...

-Przecież to nie była twoja wina... Nie może cię tak obwiniać. Współczuję ci i wiem co czujesz...-wtedy w oczach stanęły mi łzy.-Moi rodzice także zginęli, ale... w innych okolicznościach.-mówiąc to wytarłam łzy w rękaw po czym powiedziałam, że śmierć Arceusa i tak niczego nie rozwiąże i że należy się dowiedzieć dlaczego Pokemon to uczynił. Teraz wiedziałam już dlaczego Dean zawsze jest taki tajemniczy, zamknięty w sobie i smutny.

Gdy Dean wyszedł z pokoju kolejny raz usiadłam na łóżku po czym zaczęłam gorzko płakać. Rozczuliłam się nad jego historią, a także przypomniałam sobię własną. Chciałam pomóc koledze, lecz nie wiedziałam jak. Miałam nadzieję, że nie zrobi niczego głupiego. Po prostu się o niego bałam.

-O nie!-wykrzyknęłam głośno mając nadzieję, że to tylko zły sen, koszmar. Zaczęłam krzyczeć i wołać o pomoc, po czym podbiegłam do Arceusa i głośno rozkazałam, że ma to wszystko odwrócić. Zupełnie nie wiedziałam co mam robić, byłam bezradna.